We weten het allemaal wel. Een boek van Nora Roberts kan niet zo snel fout zijn. De één is wat beter dan de ander maar echt slechte zitten er niet tussen.
Maar dan ineens is er De ooggetuige (The Witness) en dat is ineens zo’n uitschieter de goeie kant op dat mijn hoofd er nog vol van is. Vanaf de eerste pagina’s donder je in het boek en raast het verhaal als een tornado om je oren.
Het boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel beschrijft het leven van Elizabeth rond haar zeventiende verjaardag. De tijd die de basis is voor de rest van het boek. Het tweede deel begint twaalf jaar later en ook dan tuimel je weer binnen een paar bladzijden diep het boek in.
Zo ontzettend spannend maar vooral intrigerend en bijzonder beschreven. Ik kwam er niet meer uit los en wilde het tegelijkertijd ook niet uitlezen. Want wat moet je na zo’n boek? Je weet vooraf dat je in een gat valt en dat het heel moeilijk is om een volgend boek te beginnen.
Gelukkig viel net op tijd deel twee van de Boonsboro serie in de bus. Kon ik De ooggetuige toch zonder zorgen uitlezen in de wetenschap dat een volgende Nora wacht.
Maar eerst even op adem komen van dit boek.
[bol_product_links limit=”undefined” block_id=”bol_5066cced44243_product-link” products=”9200000002212339″ name=”roberts” sub_id=”” background_color=”FFFFFF” text_color=”CB0100″ link_color=”0000FF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″]
Omschrijving:
Elizabeth is de dochter van een obsessief strenge moeder. Wanneer ze zich eindelijk eens durft te laten gaan en te veel drinkt in een nachtclub, valt ze voor de charmes van een vreemdeling met een Russisch accent. De gebeurtenissen die daarop volgen veranderen haar leven voorgoed.
Twaalf jaar later woont een vrouw die iedereen kent als Abigail Lowery in de buitenwijk van een klein stadje omringd door natuurgebied. Als freelanceprogrammeur ontwerpt ze ingewikkelde beveiligingssystemen; haar eigen huis is een soort gewapende vesting, met een felle waakhond en een ruim assortiment vuurwapens om indringers op afstand te houden. Ze is erg op zichzelf, zegt weinig, laat niets zien. Abigails gereserveerdheid intrigeert politiecommissaris Brooks Gleason. Hij vermoedt dat ze bescherming nodig heeft – en dat ze iets verbergt wat ooit zal moeten uitkomen.
Ik hou van Nora Roberts. Echt. Ze is een heel klein beetje te preuts in de slaapkamer, maar verder zijn haar verhalen ontzettend leuk, grappig, ontroerend en ga zo maar door. Ik heb de meeste boeken met veel plezier gelezen. The Witness is een van de uitschieters. Heel goed verhaal. Brooks is een charmante man, met een hart van goud. Ik kan hem wel opeten. Elizabeth heeft volgens mij een vorm van autisme. Ik vermoed Asperger. Raar kind. Gelukkig kun je je daar makkelijk overheen zetten, omdat je onmiddellijk mee wordt gesleurd in het spannende verhaal. Wat ik alleen een beetje miste in dit boek is de zin ‘she did a little happy dance’. Ik vind dat het leukste aan de boeken van Nora: haar hoofdpersonen die een ‘little happy dance’ doen. Doe ik ook altijd. Maar ik kan me voorstellen dat dit verhaal zich niet leent voor het doen van ‘little happy dances’. Gelukkig maakte het feit dat er een leuk hondje of twee in voorkomt veel goed. Soort surrogaat-happy dance. Maar goed, ik ratel weer eens over totaal irrelevante dingen. Goed verhaal, zo mag ze er meer schrijven.